Pico da Logoinha

Na een heerlijk ontbijt met kersen broodjes en plaatselijke kaas vertrokken we met de auto naar de start van de wandeling.
Ik was eerst mijn stok vergeten en moest terug naar de auto. Ondertussen waren we zowel Sylke als Gerben al kwijt.
Het was eerst aan het regenen maar na een poosje stopte het. 
Dan heb ik mijn regenjas maar opgeplooid en op mijn rug gehangen. Echt superhandig zo’n jas.
We moesten heel veel klimmen langs glibberige trappen en soms ook zonder trappen. 
We kwamen Sylke bijna aan de top tegen.
Er waren maar heel weinig plaatsen om te rusten, uiteindelijk hebben we uitgerust op de trappen naar het lava meertje. Het laatste stukje is echt heel pittig. Je moet je regelmatig vast houden aan de boomtakken om je op te trekken.
Het meertje zelf kan je niet bereiken want dat is beschermd . 
Bij het afdalen kwamen we door een wei  met koeien en daar moesten we op onze stappen terugkeren, want de weg is daar helemaal niet goed aangeduid . We moesten onder een schrikdraad kruipen in het midden van de wei om het poortje te bereiken.  Gelukkig lag daar geen koeienvlaai. 
Na weer gigantisch veel trappen kwamen we uiteindelijk terug op een rode weg en konden we eindelijk eten. 
Na de picknick reden we tot Biscoitos. Daar heb je een soort natuurlijke zwemkommen in de zee. Echt zalig om daar te zwemmen.
Na ons zwempartijtje keerden we terug naar het hotel en na een deugddoende douche.
Nadien zijn we gaan eten in Taverna de Robertos. We mochten gelukkig binnen zonder reservaties.
Kim wou een visschotel dus brachten ze een schotel met de vis waar je dan mag kiezen welke vis je wil. Een hele belevenis.